ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΣΑΝ ΤΗ ΜΑΜΑ ΣΟΥ
Οι μεγάλοι είναι βαρετοί, μίζεροι και παράξενοι. Και εμείς ως
νέοι, θα παραμείνουμε για πάντα υπερτέλειοι, υπερδραστήριοι, να ακούμε
την ίδια μουσική, να τα πίνουμε μέχρι τα ξημερώματα και να τρώμε βρώμικο
βλέποντας τον ήλιο να χαράζει μετά από ένα τρελό ξενύχτι. Αυτό δεν
συνηθίζουμε να λέμε στους εαυτούς μας; Ότι δεν πρόκειται να αλλάξουμε,
όσο κι αν μεγαλώσουμε;
Λυπάμαι που θα σας το πω, αλλά η επιστήμη έχει ορισμένα νέα για εσάς, όχι και τόσο ευχάριστα. Και συγκεκριμένα λέει ότι όχι μόνο δεν θα παραμείνουμε όπως όταν ήμαστε νέοι, αλλά αντίθετα είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα γίνουμε μεγαλώνοντας περίπου όπως και οι γονείς μας. Και αυτό δεν είναι ευχή ή μοίρα, είναι απλή βιολογία. Θέλετε παραδείγματα; Αμέσως:
Το μυαλό σταματάει να ευχαριστιέται ακούγοντας νέους ήχους
Όταν είσαι νέος, η χειρότερη μουσική του κόσμου είναι τα «αρχαία» που ακούν οι γονείς σου. Και αντίστροφα, όσο μεγαλώνεις, κάθε νέα παρέμβαση, ακόμη και στο είδος μουσικής που σου αρέσει, ηχεί στα αυτιά σου παράταιρη. Και αυτό γιατί η ντοπαμίνη, η ουσία που παράγει ο οργανισμός και επηρεάζει τα γούστα και τη διάθεσή μας σταδιακά συρρικνώνεται καθώς μεγαλώνουμε. Και αυτό μας οδηγεί στο να είμαστε όλο και λιγότερο ανεκτικοί απέναντι σε κάθε τι νέο που ακούμε. Άρα, κάθε νέος ήχος μοιάζει στα αυτιά μας ως κακό ηχητικό αστείο. Και αν θέλετε να κάνετε ένα πείραμα για το πώς θα σας ακούγεται η ποπ μουσική, όταν φτάσετε στα 60, πηγαίνετε τώρα, και βάλτε στο youtube ένα τραγουδάκι για μωρά. Ποια είναι η αντίδρασή σας; Ε, ακριβώς η ίδια με αυτή που θα έχετε και τότε…
Λυπάμαι που θα σας το πω, αλλά η επιστήμη έχει ορισμένα νέα για εσάς, όχι και τόσο ευχάριστα. Και συγκεκριμένα λέει ότι όχι μόνο δεν θα παραμείνουμε όπως όταν ήμαστε νέοι, αλλά αντίθετα είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα γίνουμε μεγαλώνοντας περίπου όπως και οι γονείς μας. Και αυτό δεν είναι ευχή ή μοίρα, είναι απλή βιολογία. Θέλετε παραδείγματα; Αμέσως:
Το μυαλό σταματάει να ευχαριστιέται ακούγοντας νέους ήχους
Όταν είσαι νέος, η χειρότερη μουσική του κόσμου είναι τα «αρχαία» που ακούν οι γονείς σου. Και αντίστροφα, όσο μεγαλώνεις, κάθε νέα παρέμβαση, ακόμη και στο είδος μουσικής που σου αρέσει, ηχεί στα αυτιά σου παράταιρη. Και αυτό γιατί η ντοπαμίνη, η ουσία που παράγει ο οργανισμός και επηρεάζει τα γούστα και τη διάθεσή μας σταδιακά συρρικνώνεται καθώς μεγαλώνουμε. Και αυτό μας οδηγεί στο να είμαστε όλο και λιγότερο ανεκτικοί απέναντι σε κάθε τι νέο που ακούμε. Άρα, κάθε νέος ήχος μοιάζει στα αυτιά μας ως κακό ηχητικό αστείο. Και αν θέλετε να κάνετε ένα πείραμα για το πώς θα σας ακούγεται η ποπ μουσική, όταν φτάσετε στα 60, πηγαίνετε τώρα, και βάλτε στο youtube ένα τραγουδάκι για μωρά. Ποια είναι η αντίδρασή σας; Ε, ακριβώς η ίδια με αυτή που θα έχετε και τότε…
Η επαναστατικότητά σας θα αρχίσει να υποχωρεί
Εκεί, μεταξύ 12 και 13 ετών, σαν να γίνεται ένα κλικ μέσα στο μυαλό, και από ένα καλό και υπάκουο παιδί, γινόμαστε ο ορισμός του αντιδραστικού, κακομαθημένου κωλόπαιδου, που του φταίνε οι πάντες και τα πάντα, δεν του αρέσει τίποτα και η αντίδραση είναι φυσική προέκταση του χαρακτήρα του. Ναι, λέγεται εφηβεία και ναι, το περνάμε όλοι μας.
Ωστόσο, οι ορμόνες οι οποίες ευθύνονται για αυτές τις αντιδράσεις αρχίζουν να σταματούν να παράγονται λίγο μετά τα 25 χρόνια, ενώ αντίθετα αυξάνεται ηγ δραστηριότητα του μέρους εκείνου του εγκεφάλου που ευθύνεται για την εκδήλωση συμπάθειας και ενοχών. Έτσι, ο οργανισμός προσαρμόζεται και η επαναστατική διάθεση, όπου οι γονείς μας φαίνονταν τα τέρατα που είναι εκεί για να μας κρατάνε φυλακισμένους και να μας ταλαιπωρούν, αντικαθίσταται από μία μάλλον συγκαταβατική διάθεση απέναντι στα πράγματα, η οποία αυξάνεται όσο περνούν τα χρόνια. Για να καταλάβετε το μέγεθός τους, δείτε το μέγεθος της επαναστατικότητας των γονιών σας. Ε, κάπου προς τα εκεί οδεύετε κι εσείς…
Το μυαλό σας πλέον θα αντλεί ευχαρίστηση από βαρετά πράγματα
Πόσες φορές δεν έχετε αναρωτηθεί «πώς στο καλό περνά καλά η μαμά με ένα βιβλίο στο χέρι» ή «ο μπαμπάς κουρεύοντας όλη μέρα το γκαζόν; Τέτοιες δραστηριότητες, που χαλαρώνουν και ευχαριστούν τους μεγάλους, σας φαίνονται όχι μόνο ελάχιστα περιπετειώδεις, αλλά βαρετές και ανούσιες.
Αυτό εξηγείται αν λάβει κανείς υπ’ όψη ότι σε νεαρή ηλικία ο οργανισμός έχει τη φυσική τάση να αναλαμβάνει δραστηριότητες που είναι περισσότερο ενεργές και προϋποθέτουν δράση. Φταίει γι ααυτό η ίδια η ιδιοσυστασία του εγκεφάλου, ο οποίος αναζητεί απεγνωσμένα την αποδοχή από τους γύρω του. Και ποιος καλύτερος τρόπος από ένα εντυπωσιακό εγχείρημα ή ένα περιπετειώδες χόμπι;
Όσο όμως μεγαλώνουμε, η σχετική δραστηριότητα περιορίζεται, και αρχίζουμε να παίρνουμε ευχαρίστηση από πιο μετρημένα πράγματα, όπως ένας καλοδιατηρημένος κήπος ή μία καλή ταινία. Δεν είναι κακό, είναι απολύτως φυσιολογικό. Για αυτό, μην σας φανεί παράξενο αν στα 50 σας η ιδέα να πάτε Σαββατοκύριακο για σκι στην Αράχωβα σας φανεί το λιγότερο τρομακτική. Είναι δεδομένο ότι αυτό το κάνατε μέχρι τα 30 σας, και τώρα προτιμάτε την ηρεμία του σπιτιού σας…
Θα είναι αδύνατο να παρακοιμηθείτε
Σας φαίνεται απολύτως φυσιολογικό να κοιμάστε μέχρι τις 5 το απόγευμα, ακόμη κι αν δεν έχετε ξενυχτήσει υπερβολικά; Κάθε ώρα νωρίτερα από τις 12 το μεσημέρι είναι νεκρή ώρα γιατί σας βρίσκει κάτω από τα παπλώματά σας; Ε, αυτό ξεχάστε το καθώς θα μεγαλώνετε.
Ο οργανισμός αυτόματα ρυθμίζει το βιολογικό ρολόι του να προσαρμόζεται σε ολοένα και λιγότερες ώρες ύπνου για να είναι ενεργητικός και δραστήριος. Έτσι, μην απορείτε με τη γιαγιά σας, που από τις 6 το πρωί φτιάχνει καφέ, ή με τους γονείς σας, που το πρωινό σας για αυτούς ισούται με μεσημεριανό. Είναι κάτι που έρχεται με τα χρόνια και θα συμβεί και σε εσάς μεγαλώνοντας. Οι οποίοι, με τη σειρά σας, θα μουρμουρίζετε για «την ανεπρόκοπη την κόρη μας, πάλι μέχρι το μεσημέρι κοιμόταν, τι θα κάνει αυτό το παιδί στη ζωή του, μου λες;», ξεχνώντας τα δικά σας χαΐρια…
Θα σταματήσετε να νομίζετε ότι μπορείτε να αλλάξετε τον κόσμο
Υπάρχει μια συγκεκριμένη ηλικία, κατά την οποία όλα τα παιδια νομίζουμε ότι θα κάνουμε κάτι, το οποίο με έναν μαγικό τρόπο θα αλλάξει τον ρου της Ιστορίας, και θα φέρει τη Μοίρα του κόσμου στα χέρια μας. Και για αυτό ευθύνεται η ουσία που μας επηρεάζει και σε πολλά πολλά άλλα: η τεστοστερόνη, η οποία τουλάχιστον μέχρι τα 35 βρίσκεται σε υπερπαραγωγή και μας κάνει να θεωρούμε τους εαυτούς μας πιθανούς άρχοντες του κόσμου.
Δυστυχώς, και η ψευδαίσθηση αυτή έχει ένα τέλος: μεγαλώνοντας, και τα επίπεδά της στο αίμα πέφτουν, και η σχετική διάθεσή μας για κάθε είδους αλλαγές. Αν μάλιστα τα επίπεδα τεστοστερόνης πέσουν ιδιαίτερα, μπορούμε να φτάσουμε και στο άλλο άκρο, δηλαδή σε συμπτώματα κατάθλιψης και έλλειψης ενεργητικότητας. Συνεπώς, κατασταλάζουμε και συνειδητοποιούμε ότι μάλλον θα ζήσουμε μία ήρεμη, μετρημένη ζωή, απαλλαγμένη από τα άγχη και τις υποχρεώσεις ενός αναμορφωτή του κόσμου…
Θα τρώτε φαγητό, που τώρα δεν θέλετε ούτε να το μυρίζετε
Γιατί τα φρούτα και τα λαχανικά δεν ήταν ποτέ μέρος του διατροφολόγιου σας, το οποίο περιλαμβάνει καθημερινά άφθονες ποσότητες junk food, και πάντως πολύ κρέας και πατάτες τηγανητές. Και όταν η μαμά σας απηυδισμένη σας ικετεύει γονυπετής να δοκιμάσετε έστω, εσείς τις φτύνετε κατάμουτρα ένα «δεν είσαι καλά που θα δοκιμάσω αυτή την αηδία, πώς μπορείς και το τρως;»
Λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω, αλλά αργά ή γρήγορα, θα ανακαλύψετε τις χάρες και αυτού του φαγητού. Και αυτό γιατί το σάλιο, το οποίο εν πολλοίς ευθύνεται για την γεύση που λαμβάνουμε στο στόμα μας αρχίζει να μειώνεται και η γεύση συνακόλουθα να επηρεάζεται. Έτσι, καθώς μεγαλώνουμε γινόμαστε πολύ πιο δεκτικοί σε νέες γεύσεις, τις οποίες εκεί που δεν θα σκεφτόμασταν να αγγίξουμε καν, τις δοκιμάζουμε πλέον με ευχαρίστηση. Ετοιμαστείτε λοιπόν να αναγνωρίσετε την αξία του σπαραγγιού, των χόρτων και του ψαριού, που μέχρι τώρα αντιμετωπίζατε με αηδία…
Θα ανακαλείτε συνέχεια γεγονότα από το παρελθόν
Και θα μιλάτε με νοσταλγία για τις αναμνήσεις σας, τον «παλιό καλό καιρό»… κι αν σας φαίνεται παράξενο, που όλοι οι μεγάλοι το κάνουν αυτό, δεν είναι γιατί είναι κολλημένοι με το παρελθόν. Απλά, η ενασχόληση με αυτό είναι ένα φυσικό γεγονός της πορείας της ανθρώπινης εξέλιξης. Και με αυτό, το μυαλό παράγει ένα φυσικό αντικαταθλιπτικό και αγχολυτικό, που βοηθάει τους μεγάλους να χαλαρώνουν από τα άγχη, τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις που τους βαρύνουν στην καθημερινή τους ζωή. Δεν είναι λοιπόν απλό καπρίτσιο ή εμμονή με το παρελθόν, είναι όρος γι καλύτερη ζωή!
Όπως βλέπετε, οι γονείς σας δεν είναι και τόσο μακριά από αυτό που είστε εσείς. Για την ακρίβεια, είναι ένας ακριβής καθρέφτης του πώς θα εξελιχθείτε εσείς, όταν θα φτάσετε στην ηλικία τους. Δεν χρειάζεται να τρομάζετε, ούτε να απογοητεύεστε. Είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό και θα έρθει με τον πιο φυσικό τρόπο. Το πιο πιθανό είναι να μην καταλάβετε καν ότι συνέβη, και να απορείτε με τη σειρά σας με τα δικά σας παιδιά για τις παραξενιές τους…
http://www.marymary.gr
Εκεί, μεταξύ 12 και 13 ετών, σαν να γίνεται ένα κλικ μέσα στο μυαλό, και από ένα καλό και υπάκουο παιδί, γινόμαστε ο ορισμός του αντιδραστικού, κακομαθημένου κωλόπαιδου, που του φταίνε οι πάντες και τα πάντα, δεν του αρέσει τίποτα και η αντίδραση είναι φυσική προέκταση του χαρακτήρα του. Ναι, λέγεται εφηβεία και ναι, το περνάμε όλοι μας.
Ωστόσο, οι ορμόνες οι οποίες ευθύνονται για αυτές τις αντιδράσεις αρχίζουν να σταματούν να παράγονται λίγο μετά τα 25 χρόνια, ενώ αντίθετα αυξάνεται ηγ δραστηριότητα του μέρους εκείνου του εγκεφάλου που ευθύνεται για την εκδήλωση συμπάθειας και ενοχών. Έτσι, ο οργανισμός προσαρμόζεται και η επαναστατική διάθεση, όπου οι γονείς μας φαίνονταν τα τέρατα που είναι εκεί για να μας κρατάνε φυλακισμένους και να μας ταλαιπωρούν, αντικαθίσταται από μία μάλλον συγκαταβατική διάθεση απέναντι στα πράγματα, η οποία αυξάνεται όσο περνούν τα χρόνια. Για να καταλάβετε το μέγεθός τους, δείτε το μέγεθος της επαναστατικότητας των γονιών σας. Ε, κάπου προς τα εκεί οδεύετε κι εσείς…
Το μυαλό σας πλέον θα αντλεί ευχαρίστηση από βαρετά πράγματα
Πόσες φορές δεν έχετε αναρωτηθεί «πώς στο καλό περνά καλά η μαμά με ένα βιβλίο στο χέρι» ή «ο μπαμπάς κουρεύοντας όλη μέρα το γκαζόν; Τέτοιες δραστηριότητες, που χαλαρώνουν και ευχαριστούν τους μεγάλους, σας φαίνονται όχι μόνο ελάχιστα περιπετειώδεις, αλλά βαρετές και ανούσιες.
Αυτό εξηγείται αν λάβει κανείς υπ’ όψη ότι σε νεαρή ηλικία ο οργανισμός έχει τη φυσική τάση να αναλαμβάνει δραστηριότητες που είναι περισσότερο ενεργές και προϋποθέτουν δράση. Φταίει γι ααυτό η ίδια η ιδιοσυστασία του εγκεφάλου, ο οποίος αναζητεί απεγνωσμένα την αποδοχή από τους γύρω του. Και ποιος καλύτερος τρόπος από ένα εντυπωσιακό εγχείρημα ή ένα περιπετειώδες χόμπι;
Όσο όμως μεγαλώνουμε, η σχετική δραστηριότητα περιορίζεται, και αρχίζουμε να παίρνουμε ευχαρίστηση από πιο μετρημένα πράγματα, όπως ένας καλοδιατηρημένος κήπος ή μία καλή ταινία. Δεν είναι κακό, είναι απολύτως φυσιολογικό. Για αυτό, μην σας φανεί παράξενο αν στα 50 σας η ιδέα να πάτε Σαββατοκύριακο για σκι στην Αράχωβα σας φανεί το λιγότερο τρομακτική. Είναι δεδομένο ότι αυτό το κάνατε μέχρι τα 30 σας, και τώρα προτιμάτε την ηρεμία του σπιτιού σας…
Θα είναι αδύνατο να παρακοιμηθείτε
Σας φαίνεται απολύτως φυσιολογικό να κοιμάστε μέχρι τις 5 το απόγευμα, ακόμη κι αν δεν έχετε ξενυχτήσει υπερβολικά; Κάθε ώρα νωρίτερα από τις 12 το μεσημέρι είναι νεκρή ώρα γιατί σας βρίσκει κάτω από τα παπλώματά σας; Ε, αυτό ξεχάστε το καθώς θα μεγαλώνετε.
Ο οργανισμός αυτόματα ρυθμίζει το βιολογικό ρολόι του να προσαρμόζεται σε ολοένα και λιγότερες ώρες ύπνου για να είναι ενεργητικός και δραστήριος. Έτσι, μην απορείτε με τη γιαγιά σας, που από τις 6 το πρωί φτιάχνει καφέ, ή με τους γονείς σας, που το πρωινό σας για αυτούς ισούται με μεσημεριανό. Είναι κάτι που έρχεται με τα χρόνια και θα συμβεί και σε εσάς μεγαλώνοντας. Οι οποίοι, με τη σειρά σας, θα μουρμουρίζετε για «την ανεπρόκοπη την κόρη μας, πάλι μέχρι το μεσημέρι κοιμόταν, τι θα κάνει αυτό το παιδί στη ζωή του, μου λες;», ξεχνώντας τα δικά σας χαΐρια…
Θα σταματήσετε να νομίζετε ότι μπορείτε να αλλάξετε τον κόσμο
Υπάρχει μια συγκεκριμένη ηλικία, κατά την οποία όλα τα παιδια νομίζουμε ότι θα κάνουμε κάτι, το οποίο με έναν μαγικό τρόπο θα αλλάξει τον ρου της Ιστορίας, και θα φέρει τη Μοίρα του κόσμου στα χέρια μας. Και για αυτό ευθύνεται η ουσία που μας επηρεάζει και σε πολλά πολλά άλλα: η τεστοστερόνη, η οποία τουλάχιστον μέχρι τα 35 βρίσκεται σε υπερπαραγωγή και μας κάνει να θεωρούμε τους εαυτούς μας πιθανούς άρχοντες του κόσμου.
Δυστυχώς, και η ψευδαίσθηση αυτή έχει ένα τέλος: μεγαλώνοντας, και τα επίπεδά της στο αίμα πέφτουν, και η σχετική διάθεσή μας για κάθε είδους αλλαγές. Αν μάλιστα τα επίπεδα τεστοστερόνης πέσουν ιδιαίτερα, μπορούμε να φτάσουμε και στο άλλο άκρο, δηλαδή σε συμπτώματα κατάθλιψης και έλλειψης ενεργητικότητας. Συνεπώς, κατασταλάζουμε και συνειδητοποιούμε ότι μάλλον θα ζήσουμε μία ήρεμη, μετρημένη ζωή, απαλλαγμένη από τα άγχη και τις υποχρεώσεις ενός αναμορφωτή του κόσμου…
Θα τρώτε φαγητό, που τώρα δεν θέλετε ούτε να το μυρίζετε
Γιατί τα φρούτα και τα λαχανικά δεν ήταν ποτέ μέρος του διατροφολόγιου σας, το οποίο περιλαμβάνει καθημερινά άφθονες ποσότητες junk food, και πάντως πολύ κρέας και πατάτες τηγανητές. Και όταν η μαμά σας απηυδισμένη σας ικετεύει γονυπετής να δοκιμάσετε έστω, εσείς τις φτύνετε κατάμουτρα ένα «δεν είσαι καλά που θα δοκιμάσω αυτή την αηδία, πώς μπορείς και το τρως;»
Λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω, αλλά αργά ή γρήγορα, θα ανακαλύψετε τις χάρες και αυτού του φαγητού. Και αυτό γιατί το σάλιο, το οποίο εν πολλοίς ευθύνεται για την γεύση που λαμβάνουμε στο στόμα μας αρχίζει να μειώνεται και η γεύση συνακόλουθα να επηρεάζεται. Έτσι, καθώς μεγαλώνουμε γινόμαστε πολύ πιο δεκτικοί σε νέες γεύσεις, τις οποίες εκεί που δεν θα σκεφτόμασταν να αγγίξουμε καν, τις δοκιμάζουμε πλέον με ευχαρίστηση. Ετοιμαστείτε λοιπόν να αναγνωρίσετε την αξία του σπαραγγιού, των χόρτων και του ψαριού, που μέχρι τώρα αντιμετωπίζατε με αηδία…
Θα ανακαλείτε συνέχεια γεγονότα από το παρελθόν
Και θα μιλάτε με νοσταλγία για τις αναμνήσεις σας, τον «παλιό καλό καιρό»… κι αν σας φαίνεται παράξενο, που όλοι οι μεγάλοι το κάνουν αυτό, δεν είναι γιατί είναι κολλημένοι με το παρελθόν. Απλά, η ενασχόληση με αυτό είναι ένα φυσικό γεγονός της πορείας της ανθρώπινης εξέλιξης. Και με αυτό, το μυαλό παράγει ένα φυσικό αντικαταθλιπτικό και αγχολυτικό, που βοηθάει τους μεγάλους να χαλαρώνουν από τα άγχη, τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις που τους βαρύνουν στην καθημερινή τους ζωή. Δεν είναι λοιπόν απλό καπρίτσιο ή εμμονή με το παρελθόν, είναι όρος γι καλύτερη ζωή!
Όπως βλέπετε, οι γονείς σας δεν είναι και τόσο μακριά από αυτό που είστε εσείς. Για την ακρίβεια, είναι ένας ακριβής καθρέφτης του πώς θα εξελιχθείτε εσείς, όταν θα φτάσετε στην ηλικία τους. Δεν χρειάζεται να τρομάζετε, ούτε να απογοητεύεστε. Είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό και θα έρθει με τον πιο φυσικό τρόπο. Το πιο πιθανό είναι να μην καταλάβετε καν ότι συνέβη, και να απορείτε με τη σειρά σας με τα δικά σας παιδιά για τις παραξενιές τους…
http://www.marymary.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου