Οι διδυμούλες μου γεννήθηκαν 11/04/2012 μετά απο μια πολύ δύσκολη εγκυμοσύνη.
Αυτό είναι ένα γράμμα για το κοριτσάκι
μου που βρίσκεται μετά από δύο μήνες, ακόμα στη θερμοκοιτίδα και
αγωνίζεται να περάσει ο καιρός και οι δυσκολίες που παρουσιάζονται για
να έρθει κοντά μας. Την αγαπάμε πολύ και την περιμένουμε και
προσευχόμαστε στο Θεό να μας τη φέρει σύντομα κοντά μας..
Αγαπημένο μου κοριτσάκι,
μικρή μου, η μανούλα δε μπορεί να κάνει τίποτα για να απαλύνει τον πόνο
σου πέρα από το να σου γράψω αυτό το γράμμα με την ελπίδα κάποτε να το
διαβάσεις… Σ ‘αγαπάω κοριτσάκι μου από την πρώτη στιγμή που
έμαθα οτι υπάρχεις στην κοιλιά μου και σ΄ αγάπησα ακόμα πιο πολύ όταν
μου είπαν οτι έρχεσαι μαζί με τη δίδυμη αδελφούλα σου κι οτι δεν θα μας
χαρίσει ο Θεός ένα, αλλά δύο μωράκια και μάλιστα ίδια για να τα
χαιρόμαστε διπλά. Τι ευτυχία και τι ευλογία ήταν αυτή…
Με φόβιζαν όλοι οτι η εγκυμοσύνη
αυτή θα ήταν πολύ δύσκολη, αλλά τίποτα δε χαλούσε τη χαρά μου που θα σας
γνώριζα σε λίγους μήνες, μέχρι που στην εξέταση αυχενικής
διαφάνειας μας είπαν οτι είσαι λίγο μικρότερη από την αδελφούλα σου και
οτι φταίει οτι έχεις λίγο χώρο στον πλακούντα και δεν τρέφεσαι καλά,
μαζί με την μονήρη ομφαλική αρτηρία που έτυχε να έχεις.
Αγχωθήκαμε πολύ με τον πατερουλη σου αλλά κρατήσαμε την ψυχραιμία μας
γιατί θα μπορούσε να μη σημαίνει και τίποτα αυτό. Μετά τη β΄ επιπέδου
που εδειξε οτι είστε και τα δύο, δύο τέλεια και αρτιμελή εμβρυάκια χωρίς
κανένα πρόβλημα εκτός από τη διαφορά βάρους σας, επειδή αυτή η διαφορά
ήταν μεγάλη και μεγάλωνε συνεχώς, οι γιατροί άρχισαν να μας φοβίζουν..
Τελικά μετά από δεύτερες και τρίτες γνώμες και επικοινωνία με το Λονδίνο, μας έστειλαν στο Kings College Hospital για
να κάνουμε μια πολύ εξειδικευμένη επέμβαση που με λέιζερ διαχωρίζεται ο
πλακούντας για να καταλάβουμε αν είσαι πολύ μικρούλα επειδή η αδελφούλα
σου τρώει το δικό σου φαγητό..!
‘Βγες έξω‘, σου έλεγα ΄κι εγω΄θα σε κάνω θρεφτάρι από το φαγητό‘
Εκεί στο Λονδίνο (γιατί θέλει και ταξίδια η χάρη σου, ήθελες να στείλεις το μπαμπά και τη μαμά μήνα του μέλιτος που δεν πρόλαβαν να πάνε ακόμα) μας είπαν πρώτη φορά οτι μπορεί να σε χάσουμε… Η καρδιά μου πήγε να σπάσει.. Ο κορυφαίος καθηγητής Κυπρος Νικολαιδης, που χαρη σε αυτον τωρα ειστε κοντα μας, μας είπε οτι έχεις ενδομήτρια καθυστέρηση ανάπτυξης πολύ σοβαρή και οτι είσαι σαν ένα δεντράκι που έχει λίγες ρίζες και όσο μεγαλώνει δε μπορεί να τραφεί και οτι μπορεί (παρα την επεμβαση) την 28η-30η εβδομάδα να μας άφηνες..
Θυμάμαι πόσο έκλαψα εκείνο το βράδυ στο βροχερό Λονδίνο και σκεφτόμουν χίλιες φορές ‘Γιατί;’, καταλήγοντας οτι ο Θεός διάλεξε εμένα για να του φτιάξω ίσως ένα αγγελάκι και να του το στείλω πίσω.. Αν δεν σε διαχωρίζαμε με την αδελφούλα σου, φεύγοντας θα την έπαιρνες μαζί σου, γι’ αυτό κάναμε την επέμβαση να σας χωρίσουμε.
Εκεί σε είδα πρώτη φορά, μέσα από την κάμερα που έβαλαν στην κοιλίτσα
μου, να κολυμπάτε με την αδελφούλα σου και με τα μικροσκοπικά σου
χεράκια προσπαθούσες να πιάσεις το κόκκινο φωτάκι από το λέιζερ. Ο Καθηγητής μας έλεγε οτι είσαι γνήσιο θηλυκό και οτι μόλις είδες κάτι να γυαλίζει, αμέσως ήθελες να το αρπάξεις.. Ηταν
η πρωτη και τελευταια φορα που εκλαψα για ενα ολοκληρο βραδυ, μετά σας
υποσχέθηκα οτι δεν θα στενοχωρηθώ ποτέ ξανα και οτι μόνο θα χαμογελώ για
να ειστε κι εσείς χαρούμενες.
Γυρνώντας στην Ελλάδα είχα
αποφασίσει να σε κάνω να περάσεις όσο γίνεται καλύτερα όσο χρόνο σου
μένει στην κοιλίτσα μου, όσο θα σε έχω κοντά μου. Περνούσε ο καιρός και είχες πρόβλημα με την αιμάτωσή σου. Η ροή στον ομφάλιο λώρο ήταν μερικώς ανάστροφη και μας έλεγαν οτι είχες χρόνο ζωής 2 εβδομάδες -τότε ήμουν στον 6ο μήνα.. Δε μπορούσαμε να σε βγάλουμε με καισαρική γιατί ήσουν μόνο 400γρ και η αδελφούλα σου 800 και πάλι θα σας χάναμε και τις δύο.
Προτίμησα να αφήσω το Θεό να αποφασίσει για σένα και αν θέλει, να σε
πάρει απο την κοιλίτσα μου, στη ζεστασιά και στην ασφάλειά της παρά στο
κρύο τραπέζι ενός χειρουργείου ή μιας εντατικής μονάδας νεογνών.
Σε έταξα στον Αγιο Ραφαήλ,
τον προστάτη των μικρών παιδιών και κάθε μέρα παρακαλούσα την Παναγία,
τον Αγιο Ελευθέριο που προστατεύει τις έγκυες και τον Αγιο Ραφαήλ να σε
βοηθήσουν να τα καταφέρεις, παρόλο που οι γιατροί δε μου έδιναν καμία
ελπίδα. Μου ελεγαν επισης οτι αν σε χαναμε και παλι κινδύνευε η
αδελφουλα σου να γεννηθει με καποιο προβλημα λογω των αλλαγων που θα
συνεβαιναν στον κοινο σας πλακουντα αλλά και οτι αν γεννιοσουν
κινδύνευες από σοβαρά προβλήματα σε κάποιο μικρό ποσοστό..
Οι μέρες περνούσαν κι εγω
προσπαθούσα να κάνω την κάθε μέρα σου όμορφη, προσπαθούσα να είμαι
χαρούμενη παρά την απύθμενη στενοχώρια και το άγχος μου. Σε
αντίθεση με την αδελφούλα σου που δεν ακουγόταν σχεδόν ποτέ, εσύ, στην
αριστερή πλευρά της κοιλίτσας μου έκανες κάθε μέρα πάρτι.
Συνεχώς στριφογυρνουσες και κουνιόσουν και έβγαζες τα ποδαράκια σου κι
εγώ τα έπιανα και τα χάιδευα αυτα τα μικροσκοπικά μπουτάκια που
πετάγονταν συνέχεια. Συνέχεια σου μιλούσα και σου έλεγα να τρως, σας
έβαζα τραγουδάκια, προσπαθούσα να κάνω ο,τι μπορώ τρώγοντας πολλές
πρωτείνες και μένοντας ξαπλωμένη στο αριστερό πλάγιο για να παίρνεις όσο
πιο πολύ αίμα γίνεται, ετρωγα αυτά που σου άρεσαν και σε έκαναν να
κλωτσάς πιο πολύ για να είστε 2 ευτυχισμένα εμβρυάκια.
Οι εβδομάδες πέρασαν,
πέρασε και η 30η και στον υπερηχο που κάναμε 2 φορές την εβδομάδα -γιατι
ήθελαν να εντοπίσουν τη στιγμή που θα μας άφηνες για να δράσουμε για
την αδελφούλα σου ανάλογα- και η στιγμή αυτή δεν έφτασε ποτέ. Η
καρδούλα σου που πριν λιγο καιρό είχε μεγαλώσει από το ζόρι και είχε
μαζέψει υγρό, διορθώθηκε και εσύ κουνιόσουν τόσο πολύ σαν να μού έλεγες ΄Μανούλα, είμαι εδώ, δεν πάω πουθενά‘
και σε μια φωτογραφία που σου έβγαλαν στον υπέρηχο, μου χαμογελούσες..
Τα αιματολογικά σου διορθώθηκαν, είχα προσευχηθεί και στον Αγιο Ιούδα
τον Θαδδαίο, που είναι ο προστάτης των απελπισμένων υποθέσεων και πλέον
νομίζω οτι είχε γίνει ένα θαύμα γιατί όσα έλεγαν οι γιατροί οτι θα σε
χασουμε, δεν πραγματοποιήθηκαν τελικά και ούτε και οι ίδιοι δε μπορούσαν
να το εξηγήσουν.
Επαιρνα κουράγιο απο το χαμογελό
σου και συνέχιζα να μετράω μέρες για να περάσουν να μπορέσετε να
γεννηθείτε με ασφάλεια.. Εξακολουθούσες όμως να μην παίρνεις βάρος παρά
100γρ το μήνα, ενώ η αδελφούλα σου μεγάλωνε κανονικά, σαν να μην είναι
καν δίδυμη..
Εφτασε Μεγάλη εβδομαδα και
επιτέλους έφτασες να είσαι περίπου 1 κιλό και η αδελφή σου 2.400, ενω
είχα σχεδόν μπει στον 9ο μήνα (34+4). Κανένας δεν περίμενε να φτάναμε ως εδώ κι εγώ ευχαριστούσα το Θεό που μας βοήθησε και τις τρεις. Μεγάλη
Τετάρτη προγραμματίσαμε καισαρική επειδή 2 εβδομάδες δεν είχες πάρει
καθόλου βάρος και Μεγάλη Τρίτη βράδυ με έπιασαν συσπάσεις και πόνοι.
Μπήκαμε νωρίτερα για καισαρική εκείνο το πρωί και όταν με άνοιξε ο
γιατρός, τον άκουσα να λεέι οτι ο αμνιακός σάκος είχε γεμίσει με αίμα.
Από τις συσπάσεις είχε γίνει αποκόλληση πλακούντα και εσωτερική
αιμορραγία, με κίνδυνο και της δικιάς μου ζωής, ο Θεός βοήθησε πάλι και
δεν σας έχασα την τελευταία στιγμή. Ακουσα το κλάμα της αδελφής
σου και εσένα λίγο αργότερα, μου έδειξαν λίγο την αδελφούλα σου και σας
πήραν γρήγορα για τη μονάδα νεογνών. Επρεπε να μείνετε και οι δυο
επειδή είχατε καταπιεί αιματάκι, αλλα ήσασταν καλα..
Πέρασα ο,τι περνάει μια μανούλα
όταν για 9 μήνες έχει 2 μωράκια στην κοιλίτσα της και ξαφνικά μένει
χωρίς κανένα ούτε στην κοιλιά ούτε στην αγκαλιά της. Πρώτη φορά σας είδα τη δεύτερη μέρα, στις θερμοκοιτίδες σας, διασωληνωμένες και τις δυο. Ειστε
ίδιες αλλα εσύ ήσουν τόσο μικρούλα, αλλά ήμουν τόσο περήφανη για σενα
που ποτέ δεν το έβαλες κάτω και αγωνίστηκες να φτάσεις μέχρι εδώ. Ο
πατερούλης σου πάντα μου έλεγε οτι θα γεννηθείτε και οι δυο, εγώ ήθελα
να το πιστέψω αλλά δε μπορούσα απλά προσευχόμουν και ήλπιζα να τα
καταφέρετε.. Και τα καταφέρατε..
Από τότε έχει περάσει ένας μήνας κοριτσάκι μου και είσαι ακόμα εκεί. Η αδελφούλα σου είναι στο σπίτι αλλά εσένα σε κρατήσανε γιατί ήσουν μόνο 950γρ για να πάρεις βάρος.
Μου είχαν πει οτι έφτασες 1440γρ και οτι σε 2-3 εβδομαδες θα σε πάρουμε
σπίτι. Καθε απόγευμα που σε βλέπω στο επισκεπτήριο, πονάει η ψυχή μου
που εισαι μοναχούλα σου εκεί, το μόνο που μπορώ να κανω για σενα είναι
να σου φέρνω το γαλατάκι μου που σου δίνουν με σωληνακι ακόμα..
Μέχρι που χθες σταμάτησε ο
χρόνος για εμάς.. Μας είπαν οτι έχεις πνευμονική υπέρταση και οτι η
καρδούλα σου έχει μεγαλώσει από το ‘ζόρι’ να λειτουργήσει.
Θέλουν να σε πάνε στο Ωνάσειο για καθετηριασμό καρδιάς και άλλες
εξετάσεις και δε μου λένε πόσο σοβαρά είσαι γιατί δεν ξέρουν όπως και
κατά πόσο μπορεί να διορθωθεί το πρόβλημα.. Από χθες έχει σταματήσει και
η δικιά μου καρδιά..
Ψυχή μου, πονάω, πονάω πολύ… Πονάω
που σε βλέπω μόνη σου, που το μικροσκοπικό σου κορμάκι είναι
κατατρυπημένο, που δεν σε έχω παρει ποτέ στην αγκαλιά μου, δε σε έχω
χαιδέψει ποτέ, δε με έχεις μυρίσει… Σε βλέπω να κλαις και δε μπορώ να
έρθω κοντά σου και κανένας δεν είναι εκεί να σε παρηγορήσει.. Καρδούλα
μου μικρή, μακάρι να υπήρχε τρόπος να σου πω οτι η μανούλα σου δε σε
έχει εγκαταλείψει, είναι δίπλα σου συνέχεια, αλλά δε μπορεί να στο
δείξει… δε με αφήνουν να σε πλησιασω, δε με αφήνουν να σε θηλάσω όπως την αδελφούλα σου, έχεις ανάγκη το οξυγόνο.
Μικρή μου αγωνίστρια, θέλεις τόσο πολύ να ζήσεις… Τα
κατάφερες τόσο καλά ως εδώ και συνεχίζεις να αγωνίζεσαι, να μεγαλώνεις
σιγά σιγά και να περιμένεις να περάσει ο καιρός για να έρθεις σε εμάς.. Κοριτσάκι μου, θέλω να κάνεις υπομονή και να δείξεις δύναμη όπως έκανες μέχρι τώρα.. Η
μανούλα σου δε μπορεί ακόμα να έρθει κοντά σου, αλλά θα κάνει τα πάντα,
θα φέρει τους καλύτερους παιδοκαρδιολόγους, θα σε πάει όπου χρειαστεί
για να γίνεις καλά. Κάτι μου λέει μέσα μου οτι θα το ξεπεράσεις κι αυτό
όπως πέρασες όλα τα άλλα με τη βοήθεια του Θεού, δε μπορεί να έφτασες
τυχαία εως εδώ..
Οι δυο αδελφούλες σου, ο
μπαμπάς και η μαμά σε περιμένουν.. Σε αγαπω με με κάθε κύτταρο του
κορμιού μου και η θέση σου στην αγκαλίτσα μου σε περιμένει.. Κάνε
υπομονή κοριτσάκι μου και δείξε δύναμη.. οταν θα έρθεις, θα σου δώσω
όλες τις αγκαλιές και τα φιλιά που σου χρωστάω από την ώρα που
γεννήθηκες και βίαια σε απομάκρυναν από μένα ‘για το καλό σου΄’..
Από σήμερα θα τους παρακαλέσω κάθε
φορά που θα σε επισκέπτομαι, να μπορέσω να μπω να σε παίρνω στην αγκαλιά
μου έστω για λίγο, δε μπορεί, κάποια στιγμή θα τα καταφέρω και θα σε
πάρω..
Κοριτσακι μου, ο Αγιος Ραφαήλ
είναι κοντά σου, δεν είναι τυχαίο που ανήμερα του Αγιου Ραφαήλ πήραμε
σπίτι την αδελφούλα σου.. Ετσι θα παρουμε κι εσένα. Μακάρι να μπορούσα να σου πάρω όλον τον πόνο, να πονούσα εγώ αντί για σένα.. Θα
βγεις μικρό μου και δε θα ξαναπονέσεις ποτε, στο υπόσχομαι. Αντι για
αυτο το μπιμ μπιπ συνεχεια απο τα μηχανήματα που σε μετρανε, θα ακους
μονο γλυκόλογα και νανουρίσματα. Αντι γι αυτα τα ψυχρα χερια που μονο σε
τρυπανε, θα εισαι συνεχεια πανω μου, στην αγκαλια μου. Μονο κανε
υπομονη ψυχη μου και δειξε δύναμη..
Η μανουλα σου ειναι διπλα σου και ας μην τη βλεπεις.
‘Τα αδύνατα παρά τοις ανθρώποις, δυνατά παρά τω ΄Θεώ εστίν’
Σ’ αγαπω πολυ κοριτσακι μου..
Η μανουλα σου
Κατερινα
Κατερινα
Ενημέρωση -05/06/12:
Το κοριτσακι μου το χαιδεψα μεσα στη θερμοκοιτιδα πρωτη φορα, μετα απο
55 μερες που μας ειχαν χωρισει και ηταν και το μοναδικο χαδι που της εχω
δωσει ως σημερα. Μετα απο 3 εβδομαδες η πίεση στην καρδούλα της εχει
μειωθει, κανει θεραπεια με καρδιοφαρμακα και εχει φτασει τα 1800γρ. Οταν
θα σταματησει να παιρνει οξυγονο -που ηδη παιρνει πλεον ελαχιστο- θα
αρχισουν να τη σιτιζουν με μπιμπερο εκεινοι και με θηλασμο εγω και μετα
θα την παρουμε σπιτι.. Ανυπομονω οσο τιποτα για τη στιγμη που θα
ενωθουμε παλι οι τρεις μας..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου