Πήρα την απόφαση και τον άφησα…
μαμά Σπυριδούλα
Το ονομα μου ειναι Σπυριδουλα και κατα καιρους διαβαζω και εγω οπως τοσες μαμαδες τις ιστοριες.
Τον Οκτωβριο του 2009 και ενω σπουδαζα
γνωρισα εναν ανθρωπο, ο οποιος με εκανε να νιωσω σε μια πολυ δυσκολη
περιοδο της ζωης μου πως ειμαι ξεχωριστη και πως καποιος υπαρχει για
εμενα. Η σχεση μας εξελιχθηκε πολυ γρηγορα. Περνουσαμε ολο τον ελευθερο
χρονο μας μαζι και κυριολεκτικα λατρευε ο ενας τον αλλον. Ολα εγιναν
πολυ γρηγορα. Ζουσαμε ουσιαστικα μαζι απο τις 3 πρωτες εβδομαδες.
Ειχαμε κλεισει 3 μηνες σχεση, οταν ξαφνικα συνειδητοποιησα πως εχω καθυστερηση.
Επειδη χρησιμοποιουσαμε προφυλαξη δεν εδωσα σημασια, ομως οι μερες
περνουσαν και τιποτα. Να μην σας τα πολυλογω μετα απο 2 αρνητικα τεστ
και 10 μερες καθυστεριση, αποφασιζω να κανω καποιο 3ο τεστ σκεπτομενη
πως ειμαι αγχωμενη και πως ετσι ολα θα ειναι καλα.
Θετικο αυτη τη φορα και ενιωσα να χανω την γη κατω απο τα ποδια μου.
Βλεπετε, ημουν 23 και σπουδαζα, καθολου καλες προοπτικες να φερεις στον κοσμο ενα παιδι. Μετα απο συζητηση με τον συντροφο μου, αποφασισαμε να το κρατησουμε. Οι
γονεις μας μας πιεσαν να μην το κρατησουμε, ομως εμεις την αποφαση μας
την ειχαμε παρει, δεν εφταιγε σε τιποτα αυτη η μικρη ψυχουλα αν εμεις δε
προσεχαμε οσο χρειαζοταν. Ο συντροφος μου χαρηκε πολυ και επειδη
μεγαλωσε σε πολυ ασχημες οικογενειακες καταστασεις, με εκανε να πιστεψω πως το παιδι μας θα μεγαλωνε σε ηρεμο και σταθερο περιβαλλον.
Γελαστηκα…
Το πρωτο 3μηνο ολα ηταν υπεροχα, με
βοηθουσε σε ολα, με καταλαβαινε, ηταν στοργικος, εδειχνε να νοιαζεται.
Ολα ηταν μια οφθαλμαπατη.
Στον 4μηνα αποφασισαμε να μετακομισουμε
σε αλλη περιοχη επειδη ζουσαμε σε μια γκαρσονιερα μακρια απο την
δουλεια του. Μεγαλο λαθος. Αρχισε να κανει παρεα με παλιους του φιλους. Εκει ξεκινησε ο γολγοθας μου. Ξενυχτουσε και επινε καθε μερα. Εμενα μονη καθε βραδυ και μετα απο 2 μηνες καταληξαμε να κοιμομαστε χωρια… Το χειροτερο ομως ειναι πως με χτυπουσε επειδη πιστευε τους φιλους του (ο Θεος να τους κανει φιλους) που του λεγανε πως… δεν τον αγαπαω! Ημουν τοσο χαζη που εμεινα μαζι του παρολα οσα μου εκανε.
Τον Ιουλιο του 2010
παντρευτηκαμε. Αλλο μεγαλο λαθος. Απλα θεωρησα πως ολα θα αλλαζανε προς
το θετικο μετα την γεννηση του παιδιου.
Ο καιρος περασε και ξημερωματα Σαββατου στις 07.08.2010 πηρα για πρωτη φορα αγκαλια το δικο μου θαυμα, τον γιο μου.
Ηρθε και η μαμα μου σπιτι μου για 2 βδομαδες να με βοηθησει. Ολα ηταν
ηρεμα και θεωρησα πως επιτελους θα εχω την οικογενεια που αξιζει το
μπουμπουκι μου. Μολις μειναμε μονοι, ξαναρχισε παλι τα ιδια. Ποτο,
ξενυχτι, γυναικες.
Ηταν 25.08.2010 οταν με χτυπησε για τελευταια φορα και αρχισε να φωναζει στο γιο μας επειδη εκλαιγε. Φωναζε σε ενα μωρο. Το σκεφτομαι και ακομα δε το χωραει το μυαλο μου. Εκει πηρα την μεγαλη αποφαση.
Μιλησα με τους γονεις μου και τους ειπα
τα παντα. Μεχρι τοτε δε ηξεραν τιποτα. Φυσικα μου ειπαν να μαζεψω τα
πραγμματα μου και να τον αφησω. Ετσι και εκανα.
Εχουν περασει απο τοτε 20 μηνες. Ο
κυριος ποτε δεν ενδιαφερθηκε πραγμματικα για τον γιο του περα απο καποια
τηλεφωνα ισα να δει τι κανει και ποτε δε πληρωσε εστω 1 Ευρω διατροφη.
Δοξαζω το Θεο που εχω τους γονεις μου
και με στιρηζουν, γιατι αλλιως δε ξερω πως θα μεγαλωνα το γιο μου χωρις
βοηθεια απο καπου. Ειμαι 25 ετων και ακομα δεν εχω σταθει στα ποδια μου αλλα ξερω πως με την βοηθεια τους θα τα καταφερω. Δε μετανιωνω για την αποφαση μου και ουτε που θα αλλαζα κατι αν μπορουσα.
Λατρευω το γιο μου και ξερω πως τα
καταφερνω μια χαρα καθε φορα που τον κοιταζω και εκεινος μου χαμογελαει
ολο λατρεια. Και οι γονεις μου παρολο που δε συμφωνουσαν στην αρχη, δεν
μπορουν στιγμη χωρις τον μικρο.
Λυπαμαι αν σας κουρασα και σας ευχαριστω που διαβασατε και την δικη μου ιστορια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου